Sacred surfaces: understanding the thickness of appearances from the primitive hut to parametric architecture

وقتی به معماری سنتی ایران فکر می کنیم، الگوهای تزئینی گسترده ای را تصور می کنیم که تقریباً تمام سطوح مساجد و سایر ساختمان های برجسته را زینت می دهند. با این حال، بسیاری از نظریه‌های معماری از آغاز قرن بیستم تزیینات را لایه‌ای سطحی و زائد می‌دانستند. اما آیا این سطوح زینتی سطحی هستند و به همین راحتی می توان آنها را جدا کرد؟ این مقاله از روش تحقیق کیفی مبتنی بر بررسی متقاطع نظری و تحلیل انتقادی برای برجسته کردن اهمیت سطح و ظواهر در معماری استفاده می‌کند و استدلال می‌کند که تدوین استراتژی برای آراستن معماری در واقع ژن مولد هر جنبش معماری، از مدرنیسم تا پست مدرنیسم و بعد از آن است؛ حتی به پارامتریسم زمان های اخیر. این مقاله با طرح یک گفتمان فلسفی و نظری در مورد مفهوم سطح و استعاره های مختلف به کار رفته در نظریه معماری، به این نتیجه می رسد که از دیوارهای بافته شده اولین فضاهای معماری تا دیوارهای پوشیده دوران مدرن، سطوح نقش مقدسی در معماری، و به جای اینکه موانع سطحی باشند که واقعیت را می پوشانند، در واقع همان موادی هستند که معماران با آن فضا را مشخص می کنند و زیبایی شناسی جدیدی خلق می کنند.

لینک دانلود مقاله